چهره فقر

چند روز پیش، سالگرد طوفان کاترینا بود که در ایالت های لوئیزیانا و می سی سی پی، و بویژه در شهر نیواورلئان، صد ها هزار آمریکایی را بی خانمان کرد و نزدیک به دو هزار کشته به جای گذاشت. تصاویری که از ویرانی های طوفان کاترینا بر صحنه تلویزیون های آمریکا ظاهر شد، یک باره این واقعیت پنهان را آشکارا در مقابل آمریکائیان قرار داد که چهره فقر در این کشور رنگی تیره دارد.

واقعیت دیگری که به خوبی چهره سیاه فقر را نشان می دهد این است که در سال 2005، دو میلیون و صد و هشتاد وشش هزار و دویست و سی نفر از آمریکائیان در زندان به سر می بردند، یعنی به ازای هر صد هزار آمریکایی، 488 نفر کریسمس را در زندان جشن گرفتند. سهم سیاهان از این تعداد 3218 نفر در هر صد هزار است. از هر صد هزار مکزیکی تبار، 1220 نفر سال 2005 را در زندان گذراندند. و به رغم اینکه سفیدپوستان و اروپایی تبار ها اکثریت جمعیت آمریکا را تشکیل می دهند، فقط 463 نفر از هر صد هزار سفید پوست سال نو را در پشت میله های زندان بسر بردند.

ادعای از میان رفتن تبعیض نژادی مسخره ترین حرفی ست که می توان در مورد جامعه آمریکایی بر زبان راند. اگر زمانی جبرا و با نیروی قهریه سیاهان را از سفیدپوستان جدا نگاه می داشتند و به مدارس و محافل سفیدپوستان راه نمی دادند، امروز با فقیر نگاه داشتن سیاهان، عملا ورود ایشان به مناطقی که مختص سفیدان است غیر ممکن شده است. جمعیت قسمت های فقیر نشین شهر های بزرگ آمریکا را رنگین پوستان تشکیل می دهند. مدارس این بخش های شهری تقریبا بدون استثنا از دانش آموزان رنگین پوست تشکیل می شود. اگر ثروت را دارای لایه های متعدد به حساب بیاورید، پایین ترین لایه های آن به زنان سیاه پوست و رنگین پوست اختصاص دارد، بعد به ترتیب مردان سیاه و رنگین پوست، زنان سفید پوست و در بالا ترین لایه ها مردان سفید پوست قرار می گیرند. به همین سیاق مرکزی ترین قسمت های شهر های بزرگ را سیاهان و رنگین پوستان اشغال کرده اند و همچنانکه از مرکز شهر دور می شوید و بسوی حومه شهر می روید شاهد محل سکونت اقشار متمکن تر اجتماع آمریکایی خواهید بود.

متاسفانه، نه فقط در اجتماع آمریکائی، که تقریبا در تمام دنیا فقر زنانه و رنگین پوست شده است.