امروز صبح بالاخره تلفنم وصل شد. اینجا که من زندگی می کنم، از اینترنت کابلی خبری نیست. با تلفن موبایلم می توانم به اینترنت متصل شوم ولی در اینجا ـ حدود بیست و پنج مایل بیرون اسپوکن ـ دریافت بسیار ضعیفی دارم و گاهی هم از شبکه تلفنی ام بیرون می روم. و اما بعد...
هر چه فشار آمریکا و جامعه بین المللی بر جمهوری اسلامی اضافه می شود، برخورد جمهوری اسلامی با مخالفان و از جمله زندانیان سیاسی شدت بیشتری می یابد. دوباره حالتی شبیه به فضای تابستان شصت و هفت بوجود آمده است. می ترسم احمدی نژاد و دارد و دسته اش دوباره زندانیان سیاسی را مورد تهاجم قرار دهند و باز قتل عام سال شصت و هفت را تکرار کنند. با بالا گرفتن دعوای جمهوری اسلامی و جامعه جهانی بر سر جاه طلبی های هسته ای جمهوری اسلامی، مدتی ست که توجه جهانیان از مسائل مربوط به حقوق بشر منحرف شده است. اروپائیان که در سال های گذشته، لااقل علی الظاهر، تقریبا تمام مراواتشان را با رژیم اسلامی به بهبود وضع حقوق بشر موکول می کردند، امروز آنچنان درگیر مسئله اتمی این رژیم شده اند که حتی در بسته تشویقی پیشنهادی شان هم از حقوق بشر صحبتی به میان نیامده بود.
قتل اکبر محمدی در زندان اوین، شاید مقدمه این جریان نا میمون باشد. محمدی در زندان به قتل رسید، و پدر و مادرش که برای دریافت جنازه پسرشان از ترکیه به ایران بازگشته بودند، در فرودگاه مهرآباد باز داشت شدند.
اخیرا همسر آقای احمد باطبی هم اعلام کرده است که هدف رژیم حذف فیزیکی زندانیان سیاسی است. احساس می کنم که حتی اگر ذره ای حقیقت نیز در این گفته وجود داشته باشد، وبلاگ نویسان باید تمام تلاششان را به آگاهی دادن به مردم و روشن کردن اذهان عمومی برای مقابله با چنین اقدام ناجوانمردانه ای مبذول دارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر