نوار غزه

عجب دنیایی! فکرش را بکنید، یک کشور به یک کشور دیگر لشگرکشی می کند، شصت و چهار نماینده پارلمان کشور مورد هجوم را، که به اذعان تمام سازمان های ناظر بین المللی، به شیوه ای دموکراتیک و آزاد، در انتخاباتی آزاد رای آورده اند و انتخاب شده اند، دستبند می زند و به زندان می فرستد، و در این طرف دنیا، در ایالات متحده که با داعیه اشاعه دموکراسی، در اینجا و آنجای جهان امنیه و گزمه و نیروی نظامی دارد، آب هم از آب تکان نمی خورد. هیچکس این حمله و دستگیری ها را محکوم نمی کند. آقای رئیس جمهور با میمان ژاپنی اش در کنفرانس مطبوعاتی شرکت می کنند و به هزار و یک سوال راجع به علاقه رئیس دولت ژاپن به الویس پریسلی پاسخ می دهند، اما حتی یکی از نمایندگان مطبوعات هم همت نمی کند که سوالی راجع به هجوم اسرائیلی ها به نوار غزه و دستگیری تحقیر آمیز نمایندگان پارلمان فلسطین را مطرح سازد. دست مریزاد!

خشونت جز خشونت نمی زاید. اسرائیلی ها ساحلی را در نوار غزه به گلوله بستند و تمام اعضای خانواده ای را به قتل رساندند. صحنه های دلخراش ضجه و مویه دختربچه فلسطینی را که بر پیکر های شرحه شرحه شده اعضای خانواده اش زار زار اشک می ریخت بر صفحه های تلویزیونمان دیدیم. بعد در اقدامی انتقامجویانه در خبر ها شنیدیم که شبه نظامیان حماس به انتقام این قتل ها به یک پست کشیک اسرائیلی حمله کردند، یک سرباز را کشتند و سرباز دیگری را به گروگان گرفتند. حالا اسرائیلی ها به نوار غزه حمله کرده اند، و برای پیدا کردن سربازی که به اسارت گرفته شده است، خاک کوچه و برزن را به توبره می کشند. مارپیچ خشونت و انتقامجویی هر لحظه در نقطه ای بالا تر با اقدامی سبعانه تر اوج می گیرد.

چطور ایالات متحده، با این هم ید و بیضا، با این همه سازمان های جاسوسی و ضد جاسوسی و اطلاعاتی نمی تواند درک کند که این اقدامات اسرائیل، جز ریختن آب به آتش تروریست ها و بنیادگرایان اسلامی، حاصل دیگری ندارد؟