سه‌شنبه، تیر ۱۳، ۱۳۸۵

کره شمالی

ایتالیا بر آلمان پیروز شد. حق شان بود.

فضاپیمای دیسکاوری هم به فضا پرتاب شد. و اما بعد...

شنیده اید که می گویند فلانی زورش به خر نمی رسید، پالانش را چسبیده است؟ شده است جریان بوش و دار و دسته نو محافظه کارش! اصل تهدید علیه مردم آمریکا پیوسته در کره شمالی بوده است که از سال ها پیش بمب اتمی داشته است، و حالا امروز با آزمایش موشک های دوربرد میان قاره ای، ثابت کرده است که بزودی به فن آوری تحویل این بمب ها در ایالات متحده و بسیاری از متحدان آن در آسیای دور نیز دست خواهد یافت. مبارک باشد! البته باز هم ساده لوحانی خواهند بود که حمله آمریکا به عراق را در راستای مبارزه این کشور با خطر تسلیحات کشتار جمعی و تروریسم بین المللی خواهند انگاشت. اما بخوبی پیداست که دست کم خطر تسلیحات کشتار جمعی در جای دیگری از "محور شیطانی" آقای بوش قرار دارد و اشعال عراق به وسیله آمریکا و متحدان نیم بندش به هیچ وجه تهدید این خطر را علیه آمریکا و سایر کشور های آزاد دنیا نکاسته است.

و اما نتیجه حاصل از گرفتاری آمریکا در باتلاق عراق، لااقل برای مردم آمریکا این بوده است که فعالیت های کشور هایی مثل کره شمالی و ایران از کانون توجه شان خارج شده است. در سایه این بی توجهی، هر دو کشور فوق توانسته اند با استفاده از گرفتاری آمریکا در عراق و افغانستان به تکمیل پروژه های تسلیحاتی شان ادامه بدهند.

اتحادیه اروپا و هشت کشور قدرتمند جهان تا روز دوازدهم جولای به ایران مهلت داده اند تا پاسخی به بسته پیشنهادی اتحادیه اروپا ارائه دهد. با تحول جدید، بعید بنظر می رسد که این کشور ها بتوانند به شکلی جدی به مسئله ایران بپردازند. آیا باز یک بار دیگر جمهوری اسلامی برای مدتی قسر در رفته است؟

این هفته بناست احمدی نژاد به دعوت رئیس دولت عراق به بغداد مسافرت کند. آیا این نقطه ی آغاز مذاکرات ایران و آمریکا خواهد بود یا دهن کجی دیگری به آمریکا و متحدانش است؟

هیچ نظری موجود نیست: